استاد فضل الحق فضل

استاد فضل الحق فضل شاعر ونویسندهً

از دیار باستانی وبا صلابت غور

شاید عدهً محدودی از غوری تباران خواهد بود که با نام و اهلیت جناب شان آگاهی نداشته باشد .آن همه معززین وشخصیت های مردمی ودولتی ، که در این دیار درس وتعلیم مدرسه ای ومکتبی دیده اند وامروز در گوشه وکنار افغانستان به کار های مهم ایفای وظیفه می نماید به شکلی از اشکال استاد فضل الحق فضل را می شناسند. یکی از بحر بیکران استادی وی سیراب شده وسمت شاگرد وی را داشته است و آن دیگری از مشوره های علمی وادبی ایشان مستفید گردیده است. جناب شان دایما" در تلاش وتکاپوی رشد وترقی مردم هم دیار خویش بوده است.آرامش خود را به پیشرفت ذهنی وعلمی شاگردن خود میدید و در این راستاهرگزاحساس خستگی نکرد . اوبه خوبی به اصول تدریس آشنائی داشت وتجارب تحصیلی خود را برای جوانان غوری که امروز ماًشا لاهمه آنها به خود می بالند واز استاد به نیکوئی یاد میکنند صحت گفتار ما را بازگو مینماید.

بلی ! استاد شخصیت خستگی ناپذیر حالا هم به تعلیم وتربیه اولاد وطن خویش عشق میورزد وآن وظیفه مقدس را از تمام وظایف دیگر ترجیح میدهد .

در این مختصر معرفی کوتاه ، اما با محتوا، استاد فضل الحق فضل که یکی از شاعران وقلم بدستان دلسوز ویتیم پرور در آسمان ادبیات کشور ما هستند برای آنعده ازعلاقمندان ودوستان و هموطنان عزیز که با جناب ایشان آشنائی ندارند، تقدیم میداریم خداوند(ج) عمر بیشتر برایشان عنایت فرمایند تا بتوانیم از اشعار وکار کرد های علمی شان مستفید گردیم.

محترم استاد فضـل الحق فضل فر زند مرحوم ملا مصطـفـی درسال 1330 هجری شمسی در دهـکدهُ کا ه درو ولسوالی تولک ولایت غور دریک خا نواده ُ روحا نی تولد شد پدرش را به سن هفت سالگی و ما درش را به سن 12 سالگی ازد ست داد.سرپرستـی کودکی اش را ملا محمد یوسف عمـو ی آن به عـهـد ه گرفت که خوشـبـخـتا نه با لطف فراوان چون فرزند او را نوازش میکرد. تحصیلاتش را تا صنف 12 به درجهُ عالی به پایان رسانید و بنا بر معا ذیر که موجود بود نتوانست در امتحان کانکور شا مل شود واین داغ تحصیل رابنا به گفنه خود شان، تا زنده است بر دل دارد. همان بود که با استفاده از فرصت توانست شامل موُسسه ُ عالی تربیهُ معلم هرات شده وتحصیلات نا مکملش را تا صنف چهاردهم درسال 1355 هجری شمسی با درجهُ عالی به پایان رسانید. در سا ل 1356 افتـخـا ر سـمـت معـلـمــی را در لیـسه سلطان علاءالدین غوری کسـب نمـود . وسـپــس بـه وظایـف گونا گون دولتی به کار گما شته شـده است . واما شـغـل معـلم بودن را بر همه وظایف ترجیـح میدهد.اوکه از آوان طفولیت به ادبیات وشعـر نوشتن مقالات علاقمند بود و با سرودن اشعارانتقادی شهرت خوبی رادرمیان شاگردان کسب کرده بود نوشته های زیادی را با خون دل جمع آوری نـمـوده بود ومـیـخوا ست به کمک بعـضی دوستان به چا پ بر سا ند .مگر متاُ سفانه در دورهُ طالبان در یک سـوءظن دسـتـگـیر وبعـداز زجـر وشکنـجهَ زیاد که منجـر به معلولیت ایشان شد چند جلد کتابش را که هنوز اقبا ل چاپ نیا فته بود در پیـش چشـما نـش،تمام آنـهـا را به آتـش کشـیـد ند و هـر آنـچـه عـذر و زا ری کـرد جا ی را نگـرفـت ودر حا لیـکه اشـک ازچـشـما نش جا ری بودواین صحنــه ُ نا گوار را نـظا ره میـکرد .با وجودیکه اشعار وداشته های علمی استاد در آتش سوً ظن ونمامی دیگران میسوخت ، آرام ننشست به کار ها ادبی خود ادامه داد واین آتش ادبی وقریحه شعری خود را فروزان نگهداشت. بیشنر از پیشتر با مردم خود پیوند یافت وسروده های ناب تر وتسکین دهنده تری را به دوستداران شعر وادبیات دری افغانستان پیشکش کرد.وبرای زنده ماندن به کار دولتی و غیر دولتی اشتغال ورزید.

از استاد خواهش کردم تا یکی از اشعار خود را طور نمونه برایما ن ارسال دارند تا از این طریق از همکاری های علمی و ادبی ایشان، برگ از درخت پر بار اشعار شان را بدست آورده باشیم.

شعر ارسالی جناب شان به مناسبت روز استرداد استقلال کشور مان از انگلیس ها را خدمت علاقمندان خویش فرستاده اند . که پیشکش شما میگردد.این شعر را با تبصره که خود شان درمورد داشته اند با شما عزیزان ، یکجا به خوانش میگریم.

پـا رچـهُ شـعـری را که بـه مـنـا سـبت روز استـقـلال ا فـغـا نستان به جان و دل برابر و ملـت با هـم برادرم ،سـروده ام و در آن جـنـگ تـحـمـیـلی را که هـر گز با جـنـگ عا دلانه وقیامـهـای مردمی ارتباط ندارد تـقـبیـح کرده ام خد مـت شما ارسال کرده ام

کــفــن خــو نــیــن و گـلــر نـگ اســت ا ز جـنـگ

خـد ا ونـد ا ! د لــم تـنـگ اســت ا ز جـنــگ مــر ا بــر فــــر ق ســر سـنـگ اســت ا ز جـنـگ

شــهــــیـــد ان و طـــن د ر خـا ک خــفــتــه کــفــن خــو نــیــن و گـلــر نـگ اســت ا ز جـنـگ

و طــن و یـــرا نــه و مــا م و طــن خــو ا ر جـهـــا ن را جـمـلـه گــی نـنــگ اســت ا ز جـنـگ

نـمـِـد ا نــم چـه تـخـمــی کـا شــت د شـمــن؟ کـه شـهـر و ده به خـو ن ر نـگ اســت ا ز جـنـگ

نـمـا نـــد ه مـهـــــر وا لــفـــت آ د مـــی ر ا صــفـا و صـــد ق کــمـــر نــگ ا ســت ا ز جـنــگ

بــه جــا ی عــشــق و اخـلا ص و مــحــبٌــت بـه د لـهــا بـغـــض ا فــــر نـگ اســت ا ز جـنـگ

شــــــد ه مـخــتــــل هـــــو ا س مــلـٌــت مـــا بــه چـهـــر ه چــیـــن و آ ژ نـگ اســت ا ز جـنـگ

د ر و د شـــت و د ه و قــشــلا ق مـیـهــن تهــی ا ز عـــلـــم و فـــر هــنــگ اســت از جـنــگ

نــمــوده جـهـــل تـا تســخــیـــر مـیـهــــن فــضـــا تـا ریـک و شــبـــر نـگ ا ســت ا ز جـنـگ

خبـر جنگ و حضـر جـنگ و سـفــر جنگ جـهــا ن را نــقــض فــر هــنـــگ اســت ا ز جـنــگ

نــــوا ی مـــر گ مــیــآ یــد ز هـــــر ســـو ا جـــــل را گـــو ش بـــر ز نــگ اســت ا ز جـنـگ

جـهـــا لـــت د ر نـهـــا د نـســــل ا نســــا ن بـســـا ن لـــکـــــه بـــد ر نــگ اســـت ا ز جـنـگ

جهـا نخـوا را ن به فکــر و غـا رت قـتـــل فـــلــک د ر نـــشــــــهُ بــنـــگ ا ســـت ا ز جـنـگ

خــد ا را ! هـــمــتی ای حــقــگــزاران! کــه مـا را عــقـــــل د ر چــنـگ اســت ا ز جـنـگ

خو شـا روزی که پــو ز و فــر ق د شــمـن بـه بــیــنـم کــو فــتــه بـر ســنـگ اسـت ا ز جـنـگ

خــــد ا یــا ! چـا ر ه ســــا ز ی چـــا ره ُ کـــن !

کــه پــا ی فــکـــر مـا لــنـگ اســت ا ز جـنـگ

ا ســــتـا د فــضـــــل ا لــحـق فــــضـــل

اســد ســـال 1388 هـجـری شمـسی